Çalışma ortamını çok seven ve kendi faydasını sürekli sunmak isteyen çalışanlar, haliyle şirkete ‘sadık’ bir hale dönüşüyorlar. Çalışanlardaki bu durum her ne kadar şirket yararına olsa da yeni bir araştırmaya göre çalışanın kendi için pek de yararlı olmayabilir.
Duke, West Virginia ve Arizona Eyalet Üniversiteleri’nden bilim insanları, şirkete olan sadakatin yöneticiler tarafından kötüye kullanılabileceğine işaret etti. Yöneticilerin, ücretsiz çalışma veya ekstra görev gibi durumlarda çoğunlukla sadık çalışanlara yöneldiği ortaya kondu.
Bu sonuca nasıl varıldı?
Üç bilim insanı, internette 1.400’e yakın yöneticiyi bir teste soktu. Her yönetici, ‘John’ adlı 29 yaşındaki bir çalışanın başrolde olduğu bir senaryoya atıldı. John’un “maliyetleri düşürmeye çalışan” bir şirkette çalıştığı söylendi.
Bu bilgiyi bilen yöneticiler, ücretsiz görev ve mesailer için ilk başta John’u seçti. Üstelik senaryo nasıl şekillendirilirse şekillendirilsin, John’un sadakat konusundaki bilinirliği gün yüzünde olduğu sürece kendisine daha fazla yük bindirildi.
Farklı senaryolarda yöneticiler, John hakkında aldıkları tavsiye mektubunda dürüstlük veya adalet gibi diğer olumlu özellikler hakkında da bilgilendiriliyordu. Fakat yöneticiler, özellikle ‘sadakat’ özelliği bulunan mektupların olduğu senaryoda John’a ek iş veriyordu.
İşleri kabul etmek ‘sadakat’ demek:
Çalışmada, John’un işleri kabul etmesinin yöneticilerin ona nasıl baktığını etkilediği de gösterildi. Yöneticiler, John’un ek işleri kabul ettiğinin belirtildiği mektuplarda John’u bir sadık olarak derecelendirdi.
Bilim insanlarına göre bu durum, sadece yöneticilerin kötü niyetinden kaynaklanmıyor:
Sadık çalışanlara verilen ekstra işler, bilim insanlarına göre yöneticilerin tamamen kötü amaçlı olduğunu söylemiyor. Bunun yerine yöneticilerdeki ‘etik körlüğe’ dikkat çekiliyor. Yani yönetici her ne kadar iyi niyetli olsa da ve o çalışanın yeteneklerine ve sadakatine güvendiği için 'sadık' çalışanına görev veriyor olsa da bindirdiği yükün etkisinin farkında olmayabiliyor, bunu normal karşılıyor.
Araştırma, Journal of Experimental Social Psychology’de yayımlandı.