Tiyatroda defalarca seyrettiğimve oyunculuğunu çokbeğendiğim Bekir Aksoy ileNişantaşı’ndaki Selahattin Kara ArtGalerisi’nde buluştuk. Aksoy ilebuluşmamızın sebebi üç yaşındakioğlu Asil Aksoy. Artık sadeceülkemizde değil dünyada minikressam diye tanınan Asil Aksoy’unsergisine tanıklık ettik geçen ay.Sergi şimdilerde yurt dışına açılıyor.Yakın zamanda gelen bir teklif üzerineAmsterdam’da sergilenecek Asil Aksoy’unyapıtları. Soyut resimler yapan küçükressamın renkleri kullanışı ve uyumudikkat çekici. Asil Aksoy’a sorsanız herresmin bir hikâyesi var onun için. PekiAsil Aksoy’un sırrı ne? Tabii ki onu veyeteneğini anlayan ailesi. Küçük ressamıbabası Bekir Aksoy’dan dinledik.
ÇOCUK MUTLUYSA...
Yeni nesli ellerinde boya fırçasıile değilde, tablet ile görüyoruz. AmaAsil sürekli üreten bir çocuk, üstelikortaya çıkan resimlere bakınca kimsebu resimleri üç yaşında bir çocuk yaptıdemez.İki farklı bakış açısı var. Bazen dünyayaçok hâkim olacak, analiz edebilecekbir düşünce biçimi varsa çocuklardabu analiz yeteneği farklı noktalaragötürebilir çocukları. Ama onun kölesihalinde, köleleştirilmiş, takıntılı birşekilde ona bağlanan çocuklarla iletişimsıkıntısı yaşıyoruz. Ama inan gene sorunailelerde! Onu kısıtlamak yerine dikkatinidağıtacak, eğlenceli hale sokacak,hayatını dahakeyifli halegetirebilselerebeveynler, o çocuk oşekilde onun içinegirmiyor. Tam tersi bırakması gerektiğizaman kendi bırakıyor, içinde olmasıgerektiği zaman içinde oluyor. Biz Asil’levakit geçirirken Asil, tabletin başına geçiponun da izlediği zamanlar oluyor amaona köle olmuyor. Tam tersi geliyor “Hadibaba oyun oynayalım, hadi anne resimyapalım” demeye başlıyor.
AİLE!
Aslında çocuğun, bütün çocuklarınve yetişkinlerin tek arzusu var:Dokunabileceği, hissedebileceği,anlayabileceği anlar yaşamak! O yüzdenbiraz ebeveynler kendilerine bakmalıki çocukları ne yapıp ne yapamıyoronları sorgulamalı ki çocukları dahaaktif olsunlar. Başarılı demiyorum,başarı kime göre, neye göre! Bir çocukkendini ifade edebiliyorsa, bir çocukmutluysa aile başarılıdır. Çocuk kendiniifade edemiyorsa, çocuğun başarısızlığıdeğildir bu! Ya da çocuk bir şeylerianlatıp tanımlayamıyorsa bu çocuğunbaşarısızlığı değildir.
Her şey ailede bitiyor kısmınakesinlikle katılıyorum. Her çocuk özeldirçünkü? Peki ne yapmalı aileler sizce?Kesinlikle! Her çocuk özeldir. Ailelerkendilerine büyük yük bindirmesinler.Eğer heyecanları, hevesleri, hayallerivarsa bunları gerçekleştirsinler. İşte bizbir adım attık. Türkiye’de dünya içinbüyük bir farkındalık yarattı. Otuzluyaşlarda, kırklı yaşlarda buraya gelen,sergiyi gezen ya da bize sosyal medyadanulaşan insanların dedikleri şeyler var.“Biz çocukken resimler yapıyorduk,biz bunları çöpe atmışız ve bunu çokhevesle, heyecanla yapıyordum amaanlaşılamamışım, ben bunları yaparkenkendimi çok iyi hissediyordum amaşu an bunların hiçbirini yapmıyorum,tekrar başlayacağım” diyen birçokyetişkinle, aslında yetişkin olan çocuklakarşılaşıyoruz. Çünkü o çocuk duygusunutekrar yaşamak istiyorlar.
HAYATIMIZDAN KESİTLER!
Asil resimleriniyaparken ya dayaptıktan sonra size anlatıyormu?Bize anlatıyor. Biz de çokfazla bahsetmek istemiyoruz.Ama şöyle düşünmeniz lazım,kişiler fark etmiyor ama Asilbize anlattığında veya biz dedüşündüğümüzde onun içinher şey nesnel, gerçek, somut!Sadece soyut resimde şöyle birşey var. Kişi kendi çıkarımını,kendi yaşam biçimini, kendidüşüncesini, felsefesini oradagörebiliyorsa, hissedebiliyorsaki bunun için ufak bir çabaharcaması yeterli! Beş dakikabir resme baktığınızda,hayatınızda çok kısa bir süre,o resmin içinde, derininde,kesin kendinizle ilgili bir şeybuluyorsunuz, soyut resimde!Figüratif resimde sanatçınınsize vermek istediği şeyialıyorsunuz. O rengi, o dokuyu,sizi heyecanlandıran şey aslındaher zaman gördüğünüz, hayattaher zaman karşılaşacağınız, ‘Yaevet ben de buraya gitmiştim’diyeceğiniz bir anı defteri, anıkitabı gibi!
Soyutresim evetyoruma açık. Amabakmak, görmek vedüşünmek gerekli!Asil bir resmiyaparken “Baba siyahdeniz yapıyorum”demişti yani resme“Siyah Deniz” adınıkoydu. Ben hiçsoyuttan anlamamdiyen kişi, bütüno denizi, tüm ocoşkuyu gördü.