Aralarında Güneş’imizin de yer aldığı tüm yıldızlar, sınırlı bir ömre sahipler. Kozmik tozlar, helyum, hidrojen ve diğer iyonize gazlardan meydana gelen yıldızlar, ömürlerinin sonuna doğru bir kızıl deve dönüşüyor, ardından genişleyerek bir gezegenimsi bulutsuya küçülüyorlar.
Bu süreç, yıldız bünyesindeki hidrojenin sona ermesiyle başlıyor. Yıldız, helyum fizyonu sonucunda genişliyor ve çevresindeki gezegenleri de yutmaya başlıyor. Fakat bu süreç, bugüne kadar insanlık tarafından hiçbir şekilde gözlemlenememişti, tekrarlayalım, bugüne kadar.
İlk kez gözlemlendi
Gözlemlenen olayın illüstrasyonu.Massachusetts Teknoloji Enstitüsü’nden bilim insanları, yaklaşık 12 bin ışık yılı uzaklığımızda, Aquila takım yıldızı içinde bir yıldızın dev gezegeni yutuşunu gözlemledi. Yıldız, Jüpiter büyüklüğündeki bir gezegeni yutuyordu.
Bu olaydan sonra yıldızın, normal parlaklığından 100 kat daha yüksek parlaklığa ulaştığı ve 10 gün sonunda tamamen parlaklığını yitirdiği de gözlemlendi.
Yıldız, artık önümüzdeki yaklaşık 100 bin yıllık süreyi bir kızıl dev olarak geçirecek.
Bu gözlem nasıl yapıldı?
İnsanlık tarihinde bir ilk olan bu gözlem, NASA’nın 2009’da uzaya fırlattığı NEOWISE (Yakın Dünya Nesnesi Geniş Alan Kızılötesi Araştırma Gezgini) uzay aracı sayesinde mümkün oldu.
Gezegen, ölmemek için de bir süre mücadele etti…
NEOWISE’dan elde edilen verileri inceleyen bilim insanları, yıldızın etrafında toz varlığı gördü. Bilim insanları, tozun varlığına işaretin, gezegenin yıldızın yüzeyinden sıcak gazları çektiğini ve uzaya saçtığına işaret olduğunu belirtti. Uzaya saçılan bu gazlar da en sonunda izleri bulunan toza dönüşüyordu.
Aynı kaderi bir gün Dünya, Mars, Venüs ve Merkür de yaşayabilir:
Güneş’imizin içindeki hidrojen tükendiğinde, yukarıdaki görselde gördüğümüz benzer kader, Güneş’e en yakın gezegenlerin de başına gelecek. Bu gezegenlerin de Merkür, Venüs, Mars ve Dünya olması bekleniyor. Kesin bir süre verilemese de neyse ki tahminlere göre halen önümüzde uzun bir süre var: 5 milyar yıl.