“Ankara’nın en güzel yanı İstanbul’a dönüşüdür...” Yahya Kemal Beyatlı’nın ünlü deyişini bilirsiniz... Açıkçası, Ankara’ya yakın zamanda gitmiş biri olarak farklı düşündüğümü söyleyebilirim.

Bir kere, 10 Kasım’da Ankara’da olmanın hüznüne ortak olmanın paha biçilmezliği başköşede dursun; tam o sıralarda gerçekleşen Ankara Film Festivali’nin peşi sıra düzenlenen Çağdaş İtalyan Filmleri Haftası, Ankara’yı yalnızca sonbaharın renklendirmediğinin bir kanıtı...

İstanbul’da nadiren tanık olabildiğimiz kızıl, sarı ve turuncu renklerin eşliğinde sokaklarda yürümek, Anıtkabir’i aynı özlemle ziyaret edebilmek, biraz Ankara’nın ünlü Kırıntı’sında, biraz da Trilye’de Süreyya Bey’in hazırladığı eşsiz lezzetler arasında dolaştıktan sonra bir köşede, sinemanın ‘Il Maestro’suna rastlamak... Her açıdan sinematik bir şölene ortak olmak gibi...

Ve bu sinematik şölenin fonunda, sinemanın dahi bestecisi Ennio Morricone müzikleri çalıyordu. Evet, yanlış duymadınız. Daha yaşarken “efsaneleşen”, film besteciliğinin üstadı, kâşif ruhlu besteci Morricone’nin yaşamını anlatan Ennio: Il Maestro’yu Çağdaş İtalyan Günleri Haftası’nda izledim. İtalyan Büyükelçiliği’nin katkılarıyla yapılan etkinliğin açılış filmi olan Ennio, sinema tarihinin en önemli bestecisinin mütevazı yaşamını, alabildiğine görkemli bir filmle sunuyor.

Guiseppe Tornatore imzalı film, arka plandaki metronom sesleri eşliğinde, yerde, eşofmanlarıyla egzersiz yapan Morricone’yle açılıyor. Filmde de kendisini anlatan sayısız işbirlikçisinin andığı şekliyle “Maestro”, samimi bir biçimde açıyor evinin ve yaşamının kapılarını... Ve seyirciyi böylesine büyük bir sanatçının sıra dışı dünyasına ortak ediyor.

Şans eseri, kendisiyle ölümünden kısa bir süre önce yapılan bir röportajdan kolajlarla beslenen belgeselde Maestro, İtalyan Yeni Gerçekçiliği’nin temasını andıran parasız gençliğinden, müzikal genlerinden, uzun yıllar trompeti bestelerinde neden kullanamadığından, Stanley Kubrick’in Otomatik Portakal’ı için neden müzik yapamadığından, Sergio Leone ile arkadaşlığından, karısına duyduğu aşktan ve en önemlisi, klasik müzikle film besteciliği arasından geçen “ikili” yaşamından bahsediyor.

Düşünün ki sinema tarihinin en önemli film bestelerini yazmış bir sanatçısınız, ancak yaşamınız, okul yıllarından beri peşinizi bırakmayan hocanızın “film müziğine olan yaklaşımı” yüzünden sorgulamalarla geçiyor... Üstelik, filmler için yarattığınız akıl almaz melodilerinizle ünlüsünüz ve gerçekte, melodilerden -neredeyse- nefret eden, müziğin deneysel tarafına gönül vermiş bir dehasınız...

İki buçuk saati aşan Ennio’da, sinemaya yüzlerce besteyle ses vermiş ikonik bir sanatçının portresini anlatanlar ise en az onun kadar heyecan verici. Çünkü Clint Eastwood’dan, Dario Argento’ya, Quentin Tarantino gibi ünlü yönetmenler, Hans Zimmer ve John Williams’a değin önemli besteciler kişisel anekdotlarıyla belgeseli zenginleştiriyor. Bu isimlerin yanında, Maestro’nun notalarıyla yaşam verdiği filmlerden kareler ve arşiv görüntüleriyle, sanatçının kariyerinin büyüklüğü ve üretkenliğiyle paralel, devasa bir mozaik beliriyor karşımızda. Tornatore’nin geleneksel bir üslupla harmanladığı film, uzunluğu nedeniyle bazen tekrara düşebiliyor. Ancak önünde sonunda Ennio, üstada yakışan bir ihtişamla kucaklıyor izleyicisini.

Bir röportajında şöyle diyor Maestro: “Bir sanatçının ölümsüz olup olmadığına bugünden karar verilemez. En azından 100 yıl geçmesi gerekir.” Ennio, işte o 100 yıla gerek olmadığının göz kamaştırıcı fakat bir o kadar da buğulu bir kanıtı. Buğulu, çünkü Maestro her parçasıyla ölümsüzlüğünü kalbimize kazıyor.

Son olarak; Ankara’yı ve Ennio’yu bu kadar övdükten sonra İstanbullulara güzel bir haberim var. 13. İtalyan Sinemasıyla Buluşma Günleri 28 Kasım’da başlıyor. Programda ne yazık ki Ennio yok ancak başka harika filmler var. Meraklısı not etmeli.

Puanım: 8.5/10

HABERİ SİTEDEN OKU...