Ama gördüklerim içinde en beğendiklerim şöyle: Eugène Ionesco’nun “İki Kişilik Hırgür” oyununu tam da gerçek hayatta Ukrayna üzerinde filler tepişirken izlenmesi gereken bir oyundu. Işıl Kasapoğlu’nun Türkçeye çevirip yönettiği, Ayşenil Şamlıoğlu ve Reha Özcan gibi iki usta oyuncuyla buluşunca oyun içindeki oyunları görmeniz; dış dünyayla çiftin iç dünyaları arasında paralellikler kurmanız; hatta diyalogların, sözcük anlamlarının ötesinde bir işlev yüklendiğini kavramanız harikaydı. Bu mutlu buluşma sayesinde “absürd tiyatro”nun tadına daha çok vardık.
Genco Erkal’ın bir yandan kendi sağlık sorunlarıyla boğuşurken bir yandan da turnelerde ve İstanbul’da dört ayrı oyunu peş peşe seyircilere sunması, yıllardır nice kuşaklara seslenmesi, tiyatromuza yeni seyirci yetiştirmesi ve bunu yaparken her seferinde kendini aşması, bence dünyada çok az rastlanan bir örnekti.
Bu yıl Işıl Kasapoğlu’na teslim edilen Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivali’nde izlediğim “Juliet ve Romeo” oyunuyla “Orman Kitabı” dans tiyatrosu, tiyatro tutkunları için sonsuz bir mutluluktu.